% vim: spelllang=nl:
\documentclass[a4paper]{article}

\usepackage{geometry}
\usepackage[dutch]{babel}
\usepackage{enumitem}
\usepackage{pt}

\title{Pastoraaltheologie\\\large{Vragen bij college 4/5}}
\author{Camil Staps}
\date{28 september 2016}

\begin{document}

\maketitle

\begin{enumerate}
	\item
		\comment{%
			God communiceert zichzelf naar opeenvolgende generaties
			in zowel een verticale als een horizontale dimensie.}
		Drie niveaus waarop de christelijke traditie (in de horizontale dimensie) wordt doorgegeven:

		\begin{description}[itemsep=0pt]
			\item[Macroniveau:]
				van goddelijke openbaring aan alle generaties;
			\item[Mesoniveau:]
				van de lokale keuken aan bepaalde groepen, bv. in de liturgie;
			\item[Microniveau:]
				van individuen aan elkaar, bv. in familiale context.
		\end{description}

	\item
		Twee communicatieve vormen waar dit doorgeven gebruik van maakt:
			interpersoonlijke en intrapersoonlijke dialoog.
		Dit berust op het antropologische `feit'
			\question{(waar geen verwijzing voor wordt gegeven)}
			dat mensen in dialoog gesitueerd zijn.
		Deze dialoog verklaart de geloofstwijfel die veel (alle?) mensen hebben.

	\item
		Twee kenmerken van het traditiebegrip in Vaticanum I:
			ecclesiocentrisch, gefocust op het veiligstellen van de autoriteit van de clerus,
			en daarmee ook vooral als een verzameling proposities.

		De volheid van de openbaring is latent aanwezig in de Schrift
			(want anders zou kennis van God contingent zijn),
			maar moet door de kerk worden uitgelegd.
		Het magisterium heeft gezag wegens apostolische opvolging.

	\item
		Bij Colgar ontstaat traditie in de samenwerking tussen mens en God.
		De laatste laat leven door Jezus propageren door generaties.
		Dat wat is doorgeven is het idee van een thuis, warmte en veiligheid, bij God.

	\item
		Dei Verbum maakt een duidelijk onderscheid tussen de openbaring zelf en haar overlevering.
		Het eerste is verticaal, het tweede horizontaal.
		In die horizontale beweging kunnen de drie niveaus worden onderscheiden:
			traditie in het kerkelijke leven (macro),
			de bisschoppen als leraren (meso) en
			de leken bij hun studie van de traditie (micro).

		De documenten van Vaticanum II blijven hangen bij een abstract begrip van traditie
			en bespreken de communicatieve modus van horizontale overlevering niet.
		Ze gaan wel uit van een dialoog op microniveau
			wanneer ze een open dialoog veronderstellen,
			maar bespreken die dialoog vervolgens niet.

	\item
		Zes aspecten uit de communicatietheorie van Jakobson die in interpersoonlijke communicatie onderscheiden kunnen worden:
			zender (zendt een bericht naar de ontvanger met een \emph{intentie}),
			ontvanger (neemt de boodschap tot zich),
			medium (contact tussen zender en ontvanger),
			bericht (hoe de boodschap is geconstrueerd),
			code (bv. een taal) en
			context (waarbinnen de boodschap speelt).

	\item
		De zender brengt niet alleen rauwe kennis over,
			maar altijd ook zijn eigen ervaring en intentie, voor zover daaraan gerelateerd.
		Dit is het emotieve aspect van de communicatie:
			er ontstaat betrokkenheid tussen zender en ontvanger.

		De conatieve functie van de communicatie is dat de ontvanger wordt uitgelokt en aangespoord tot een reactie.

	\item
		De zender getuigt van een bepaalde ervaring tegenover een (mogelijke) ontvanger.
		Die ontvanger moet op dat moment bepalen of hij een deel van zijn leven toevertrouwt aan de zender,
			d.w.z., of hij de getuigenis die de zender aflegt zelf ook kritisch wil testen
			(in de hoop dat die ook voor hemzelf van belang kan zijn).
		Na dit kritisch testen door beide partijen kan de getuigenis als waarheid bestempeld worden.
		Op dit moment kan de ontvanger terugkoppelen aan de zender.
		Als dit gebeurt wisselen de rollen om.
		Gebeurt dit een tweede maal, dan is de circulaire beweging rond.
\end{enumerate}

\end{document}